Orta azərbaycanca — XV–XVIII əsrlərdə İran və Cənubi Qafqazda danışılan və ədəbi əsərlər yazılan ədəbi Azərbaycan türkcəsi. Bu forma qədim Azərbaycanca və ya Azərbaycan türkcəsindən sonrakı ikinci mərhələni təşkil edir. Azərbaycan türkcəsinin bu mərhələsi İran və Cənubi Qafqazda lingua franca kimi istifadə edilmişdir. Eləcə də Qaraqoyunlu, Ağqoyunlu, Səfəvi və Osmanlı imperiyalarında bu dildən geniş şəkildə müxtəlif məqsədlər üçün istifadə edilmişdir.
Orta azərbaycan dili hələ XV əsrdə Ağqoyunlu və Qaraqoyunlu dövlətləri dövründə danışıq və yazı dili kimi mövcud idi. 1500-cü ildən sonra bu dil yalnız Azərbaycan üçün deyil, həm də daha geniş bir ərazi üçün keçərli olan regionalarüstü bir variant kimi inkişaf edə bildi. Bu inkişaf, İsfahan kimi siyasi bir mərkəzin ətrafında formalaşan geniş coğrafiyada baş verdi. XV əsrin erkən orta azərbaycan ədəbiyyatının nümayəndələri sırasında Cahanşah Qaraqoyunlu, Şah İsmayıl və Məhəmməd Füzuli kimi şairlər yer alır. Orta azərbaycan dili Qafqazda və cənub-şərqi Dağıstanda ünsiyyət vasitəsi (lingua franca) kimi fəaliyyət göstərirdi. Hökumət dairələrində və ordu içərisində geniş yayılmışdı. Səfəvi dövründəki döyüşçülərin əksəriyyəti yalnız bu dildə danışır, fars dilini bilmirdilər. 1617–1618-ci illərdə bu müşahidələri qələmə alan italyan səyyah Pietro della Valle orta Azərbaycan türkcəsinin Osmanlı türkcəsindən fərqli olduğunu qeyd edir və bu dildə "tatar", yəni şərqi türkcə mənşəli bir çox sözün olduğunu vurğulayır.